"ยูโซ ยูโซ ยูตื่นได้แล้ว"
เสียงเรียกเบาๆ พร้อมกับแรงเขย่าบนตัวเนรียกสติของผมให้ตื่นขึ้นช้า
"อ...อืม...เคียวซึมิงั้น...เหรอ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง(จากการตะโกน)แล้วค่อยๆใช้แขนยันตัวเองขึ้นช้าๆ โดยมีเคียวซึมิช่วยพยุงด้วยอีกแรง เมื่อผมลุกขึ้นนั่งได้ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ผมก็สอดส่ายสายตาสำรวจบริเวณรอบๆตัว...ป่า...งั้นเหรอ
"อย่ามามองฉันย่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน"เคียวซึมิรีบพูดขึ้นทันที เมื่อเห็นผมมองเธอด้วยสีหน้าสงสัยสุดๆ
"งืม...งั้นลองเดินสำรวจรอบๆดูกันเถอะ"ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืนและฉุดให้เคียวซึมิลุกตาม
"โอยยยย โอยยยย โอยยยย...."
"เลิกครวญได้แล้วยะ รีบๆเดินเร็ว เดี๋ยวก็มืดันพอดีหรอก"เคียวซึมิหันมาดุผมที่ตอนนี้แทบจะลงไปคลานอยู่ที่พื้นอยู่แล้ว...ก็ผมยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลยนะ เพราะเอาเวลาไปเล่นเกมส์กับโหลดเกมส์ให้้เคียวซึมิหมดน่ะ ตอนนี้ ผมหิวชะมัดเลยอ่าาาา
โครกกก ครากกกก
"แง้ๆๆๆ เจ้ ผมหิวจะตายอยู่แล้วอ่าาาา"ผมเริ่มงอแง ก็คนมันหิวนี้นา
แซกๆ แซก
"ชู้ววว เงียบๆก่อนยู"
"อุ๊บ!"
อยู่ๆเคียวซึมิก็หันกลับมาแล้วใช้มืออุดปากผมไว้อย่างรวดเร็ว แล้วส่งสัญญาณให้ผมเงียบเสียงไว้
"เคียวซึมิ หลบหลังเราไว้นะ"ผมพูดแล้วดึงเคียวซึมิมาหลบไว้ข้างหลังผม ผมเป็นผู้ชายนะ ในสถานการณ์แบบนี้ ผมต้องปกป้องเพื่อนสาวผมสิ...
ผมค่อยๆเดินไปทางพุ่มไม้เมื่อเมื่อกี้พวกเราได้ยินเสียงขยับของบางอย่างหลังพุ่มไม้นั่นด้วยฝีเท้าที่พยายามให้เบาที่สุด ผมเอื้อมมือไปทางพุ่มไม้นั้น แล้วแหวกออกเบาๆจนกระทั้ง ผมได้เห็นกับบางอย่าง มันมัลักษณะเป็นก้อนปุยๆสีขาวเหมือนไสใหม
"เอ๋..."
"อะไรเหรอยู"เคียวซึมิเดินมาข้างหลังผมช้าๆแล้วมองไปทางสิ่งที่ผมกำลังมองอยู่ ก่อนจะพูดเสียงเบา"ตัวอะไรน่ะ"
พวกเราแอบมองเจ้าตัวประหลาดนั้นจากหลังพุ่มไม้ เมื่อมองดีๆมันมีลักษณะเหมือนกับ...เอ่อ...กระต่ายยักษ์ยืนสองขาใส้เสื้อสูท???
"กินได้มั้ยน่ะ...อ๊ะ! โครกกกกกก"ฉันพึมพำเสียงเบาพร้อมกลับเสียงท้องร้องขึ้นมาเสียงดังจนทำให้เจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นรู้ตัว จนมันหันมาทางพวกเรอย่างรวดเร็ว
"ใครนะขอรับ!!!"
"กระต่ายพูดได้!!!?/เ-ี้ย ตุ๊กตาพูดได้!!!"ผมและเคียวสุมิร้องขึ้นพร้อมกันอย่าตกใจ เมื่ออยู่พอเจ้าตัวประหลาดนั่นหันมามันก็ส่งเสียงพูดขึึ้น พร้อมกับทำท่าเหมือนจะวิ่งหนี
"เฮ้ย หยุดนะ มาให้ฉันกินซะดีๆนะเจ้าเนื้อย่างงงง"ผมพูดแล้ววิ่งตามเจ้าตัวประหลาดนั้นไปอย่างบ้าคลั่ง
"ว้ากกกกก ช่วยด้วยขอรับ ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยย"
มันกรีดร้องเสียงดังแล้ววิ่งกระโดดโหยงเหยงไปมาจนผมที่วิ่งตามมันเริ่มจะเวียนหัว
"เดี๋ยวก่อน ยูโซหยุดก่อน กินไม่ได้นะ"
แล้วอยู่ๆเคียวซึมิที่วิ่งมาจากไหนไม่รู้ ก็อุ้มเจ้าตัวประหลาดนั้น แล้วกอดมันไว้แนบอกแน่น
"กินไม่ได้นะยู เจ้าตัวนี้ ฉันจะเอาไว้นอนกอด"เคียวซึมิพูดแล้วลูบหัวเจ้าตัวประหลาดนั่นอย่างอ่อนโยน
"เอ๋ แหวนวงค์นี้"อยู่ๆเจ้าตัวประหลาดนั้นที่ตอนแรกทำท่าตัวสั่นหวาดกลัวเป็นเจ้าเข้า แต่พอดวงตาลกมโตแป๋วแหววของมันสังเกตเห็นแหวนที่อยู่บนนิ้วของเคียวซึมิ...เอ๋?แหวน ก่อนหน้านี้ไม่มีนี้นา!!
ผมมองไปที่นิ้วมือของเคียวที่เคยเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องประดับ แต่บัดนี้ กลับมีแหวนวงหนึ่งสวมอยู่ที่นิ้ชี้ของมือขวาของเธอ ซึ่งเป็นแหวนที่มีลักษณะเป็นแหวนที่มีคลิสตัลบนแหวนเป็นที่น้ำเงินจนเกือบดำ รอบวงของมันเหมือนจะทำมาจากทองคำขาว แถมยังถูกแกะสลักด้วยลวดลายที่ปราณีตมากๆ
"ว...แหวนนี้มาจากไหนเนี่ย!!!"ผมพูดขึ้นอย่างตกใจ ซึ่งเคียวซึมิก็ดูจะแปลกใจไม่แพ้ผมเช่นกัน
"ท...ท่านคือ องค์หญิงแห่งทรอยแมร์งั้นเหรอขอรับ"เจ้าตัวประหลาดพูดขึ้น
"เอ๋ เจ้าหญิงแห่งทรอยแมร์ ชื่อเหมือนกับในเกมส์เลย หรือว่า นายจะเป็นนาวิ!!!?"ผมหันไปถามเจ้าตัวประหลาดนั่น
"อ...ขอรัับ ผมชื่อว่านาวิ เป็นพ่อบ้านของประจำตัวขององค์หญิงแห่งทรอยแมร์ขอรับ"
"อย่าบอกนะว่านี้พวกเรามาอยู่ในเกมส์เนี่ย"ไม่จริงน่า ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ในเกมส์ได้ล่ะ
"ท่านเป็นเจ้าหญิงของกระผมกลับมาช่วยโลกของเราแล้วสินะขอรับ"เจ้าตัวประหลาดหรือนาวิ เงยหน้าขึ้นไปพูดกับเคียวซึมิด้วยใบหน้าราวกับได้พบกับพระเจ้าที่ตัวเองเทิดทูล นัยส์ตากลมโตนั้นคลอไปด้วยน้ำตามากมายจวนเจียนจะไหลมีไหลแหล่
"เจ้าหญิงงั้นเหรอ ไม่ใช่หรอก ฉันแค่มาจากอีกโลกหนึ่งต่างหาก"เคียวซึมิพูดกับนาวิพร้อมกับกอดปลอบเจ้าตัวกลมปุกปุยเหมือนตุ๊กตานั้นอย่างอ่อนโยน
"ท่านคือเจ้าหญิงของกระผมแน่ๆ แหวนวงนั้นคือสัญลักประจำตัวของราชวงค์ของอาณาจักทรอยแมร์ ที่จะเปนคนมอบความหวังให้กับทุกคนในโลกแห่งนี้ แต่เมื่อไม่นานมานี้ พวกปิศาจกินฝันได้ปรากฎตัวขึ้น และมันได้กินฝันของผู้คน มีเพียงเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรทรอยแมร์ของเราเท่านั้นที่จะช่วยให้พลังความฝันแก่ทุกคนได้ แล้ว บลาๆๆๆๆๆๆ"
โคลกกกก คลากกกก
"แล้วเจ้าหญิงแห่งทรอยแมร์ต้องช่วยทุกคนจากปิศาจกินฝันและ บลาๆๆๆๆๆ เอาละเดี๋ยวต่อจากนี้ ละเอียดยิบย่อยอื่นๆฉันอธิบายให้อาเจ้ของฉันฟังเองก็ได้ แต่ตอนนี้...พาฉันไปหาของกินหน่อยเถอะ...."ผมพูดพร้อมกับกุมท้องที่เริ่มปวดจากการที่น้ำย่อยเริ่มกัดกระเพาะ
เคียวซึมิหันมมองผมแล้วถอนหายใจอย่างระอากับสภาพของผมตอนนี้ ส่วนนาวิก็มองผมอย่างอึ้งๆที่ฉันรู้เรื่องที่เขากำลังพูดกับเคียวซึมิ
(ก็ตูเล่นเกมส์มา ตูก็ต้องรู้ดิ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น