"แอมป์ เราอย่าพบกันอีกเลยเถอะ"
"ไม่นะไอซ์ เรา เรายังเป็นเพื่อนกันได้นี่"
ชายหญิงสองคนกำลังคุยกันอยู่ตรงที่พักบันได ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มนั้น มีน้ำตานองเต็มใบหน้า
ไอซ์กำลังจะอ้าปากพูดแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ๆก็มี่คนเดินผ่านมา น้องแคทกับน้องบัวนั้นเอง
ไอซ์ยิ้มให้น้องแคทและน้องบัวแบบฝืนๆแคทจึงยิ้มตอบด้วยไมตรี ถ้าเป็นปกติ ไอซ์คงได้ใจละลายไปแล้ว แต่ไม่ใช่เวลานี้ เมื่อทั้งสองเดินผ่านไป ไอซ์ก็ได้เริ่มบทสนทนาต่อ
"เอามือถือของแอมป์มา"
แอมป์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมางงๆว่าไอซ์จะให้หยิบออกมาทำไม
"ลบเบอร์ทิ้งซะ ข้อควมและทุกอย่างที่เกี่ยวกับไอซ์"
"ไม่นะไอซ์ อย่าทำกับแอมป์แบบนี้ เรา เรายัง..."
เมื่อแอมป์ไม่ยอมทำตาม ไอซ์จึงดึงมือถืออกจากมือของแอมป์อย่างรวดเร็ว และลบทุกอย่างทิ้ง ก่อนจะโยนกลับไปให้แอมป์ที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นปิดหน้าร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตา
ไอซ์เดินออกมาจากแอมป์แล้วแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเงียบๆคนเดียว ผ่านไปซักพักไอซ์ก็ล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปเข้าเรียน แต่ก็ถูกกลุ่มคนจำนวนหน่งขวางหน้าเอาไว้
"ไอ้ไอซ์ ไอ้ตัวสร้างความร้าวฉาน"ไอ้พอนเดินมายืนเผชิญหน้กับไอ้ แล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่าง
"หึ มาพออดีเลยนะไอ้พอน"ไอซ์แสยะยิ้ม
"เฮ้ย ไปลากตัวมันมาซิ ข้าจะตบหน้ามันด้วยส้นตีนของข้าซักหน่อย"ไอ้พอนยังพูดอยู่อย่างไม่รู้เลยถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ให้ได้ทั้งที่คนอื่นๆที่มากับมันเอาแต่ยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัว มันรู้แค่ว่าอยู่ๆแอมป์ก็โทรมาขอเลิกกับมัน มันจึงชวนเพื่อนๆจะมารุมเหิบไอซ์
"เข้ามาเถอะ ไอ้พวกลูค ข้าไม่ว่าอะไรหรอก"
ไอ้พอนทำหน้าแปลกใจว่าไอซ์รู้ได้ไงว่าพวกคนที่มันเอามาเป็นพวกลูค
"อยากรู้มั้ยไอ้พอนว่าทำไมพวกมันไม่เข้ามาตีข้า เพราะพวกมันรู้ไงล่ะ"ไอซ์ก้มหน้าพูดเสียงเย็น ก่อนที่มันจะเงยหน้าขึ้นช้าๆสีหน้าเปลี่ยนจากไอ้ตี๋หน้าติ๋มกลายเปนผู้ล่าที่พร้อมจะสังหารเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า"รู้ว่าข้านี้แหละ แฟนธ่อมลูซิเฟอร์ที่คุมไซเรนไนท์ที่พวกเอ็งกลัวนักหนายังไงเล่า!!!"
ไอซ์ง้างหมัดแล้วต่อยเข้าไปกลางหน้ของไอ้พอนอย่างแรงจนมันล้มลงไปนอนกับพื้น ไอซ์จึงลงไปนั่งคร่อมที่กลางท้องของมัน ที่ตอนนี้หน้าเต็มไปด้วยเลือดกำเดาที่ไหลออกมาจากจมูกทั้งสองข้า มันมีสีหน้าซีดและหวาดกลัวเมื่อรู้ความจริงว่าไอซ์เป็นไคร
แต่ไอซ์ไม่สนใจกระหน่ำหมัดต่อยเข้าไปที่หน้าของไอซ์พอนรัวๆอย่างบ้าคลั่ง
พวกลูคบางคนที่ได้สติรีบวิ่งไปเรียกพวกเต้มา แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อพวกเขามาถึง ไอ้พอนก็ได้สลบไปแล้ว แต่ไอซ์ก็ยังไม่หยุดต่อยไปที่ใบหน้าที่เด็มไปด้วยเลือดนั้นราวกับคนไร้สติ
"เฮ้ย!ช่วยกันหน่อยเว้ย ล็อคตัวมันไว้เร็ว"เต้วิ่งมก็รีบตะโกนบอกให้ทุกคนช่วยกันหยุดไอซ์ โดยที่เต้เข้าไปล้อคแขนไอซ์ข้างซ้ายและเซิงล้อคแขนอีกข้างของไอซ์จากด้านหลังแล้วล็อคไว้แน่น แต่เพราะแรงดิ้นของไอซ์ที่มีมาเกินไป เต้จึงตะโกนบอกให้คนอื่่นๆเข้ามาช่วยเขาอีกแรงโดยการล็อคที่ลำตัวแขนและขาข้าละคน แต่ก็แทบจะทนแรงดิ้นที่รุนแรงของไอซไม่ไหว เต้จึงออกคำสั่งอีกครั้ง
"เฮ้ยพวกมงที่เหลือรีบพาไอ้พอนออกไปเร็ว ส่วนพวกมึงก็จับไอ้ไอซ์ให้แน่นๆนะเว้ย ถ้ามันหลุดไปได้พวกเราได้มีสภาพแบบไอ้พอนแน่!!"
คนอื่นที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเพิ่มแรงที่ล้อกตัวไอซ์ไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ ไอซ์จึงได้แต่กรีดร้องโวยวายราวกับคนบ้า บ้าที่ไปรักผู้หหญิงคนหนึ่งที่คบเขาซ้อนกับมีีไครอีกคนอยู้แล้ว
"ปล่อย!ปล่อยข้านะโว้ย!! บอกให้ปล่อย!!..."ไอซ์ตะโกนลั่นเหมือนกับเสียงของสัตว์ป่าที่ดุร้าย ด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำหน้า
แล้วอยู่เด็กหนุ่มร่งสูงก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของไอ้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า
"เฮ้ย! ไอ้เพนกวิน นี่โอ"เซิงอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา่ เพนกวินกับนีโอ เด็กชั้นม.5ที่พวกเขายอมรับว่าเก่งพอๆกับไอซ์เลย หรืออาจจะเก่งกว่าด้วยซ้ำ
"ผมขออนุญาตินะพี่"เมื่อพูดจบ กำปั้นทีี่แสนหนักหน่วงของเพนกวินก็พุ่งตรงเข้ากลางท้องของไอซ์อย่างจังจนร่างเขาทรุดลงทันที
"อุ่ก!"เต้รีบพยุงตัวของไอซ์ขึ้นทันที แต่ร่างของไอก็ถูกดึงเข้าไปที่วงแขนกว้างของเพนกวินอย่างรวดเร็ว เต้กำลังจะโวยวายนีโอก็หันมาพูดกับพวกเขาว่า
"เดี๋ยวพวกพี่ไปเรียนกันเถอะ พี่คนนี้เดี๋ยวพวกผมพาไปห้องพยายบาลให้ คาบบ่ายผมว่า อยู่ตั้งอีกตึกนึงถ้าพวกพี่พาเขาไปพี่ไม่ทันเข้าเรียนแน่ ม.6แล้วต้องเตรียมสอบเข้าไม่ใช่เหรอ ไม่เข้าเรียนโดนอาจารย์หักคะแนนนะครับ"นีโอพูดเสียงนิ่งหันไปมองทางเพนกวินที่อุ้มร่างที่เตี้ยและบางกว่าค่อนข้างมากของไอซ์อย่างสบายๆ พวกเต้และเซิงทีี่มองภาพนั้นก็คิดเป็นเสียงเดียวกันว่า'แรงควาายชิบ...'
"อ...เอ่อ งั้นพวกพี่ฝากเพื่อนพี่หน่อยนะน้องเพนกวินน้องนีโอ ขอบใจมากๆ พวกพี่ไปล่ะ"เต้พูดแล้วหันไปหาเซิงเพื่อบอกให้คนอื่นๆที่เหลือแยกย้ายกันไปเรียนได้
เพนกวินพาไอซ์มาที่ห้องพยาบาล เมื่อเพนกวินเปิดประตูเข้าไปปรากฎว่าขณะนี้ไม่มีอาจารย์อยู่ที่ห้องเลย เพนกวินวงร่างร่างไอซ์ลงบนเตียงเบาๆ
"พี่ พี่ พี่ตื่นได้แล้ว"เพนกวินเรียกไอซ์ พร้อกับใช้มือตบไปที่แก้มเนียนนั้นเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น
"อึ่ก อืม..."ไอซ์ครางในลำคอเสียงเบาก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ"หืม อ้าว น้องเพนกวินกับน้องนีโอนี่เอง อุ้ก!"ไอซ์พูดได้ครึ่งเดียวก็ต้องก้มลงงอตัวเพราะอาการจุกที่ท้อง นีโอหันไปมองเพนกวินที่เป็นต้นเหตุกำลังมองภาพนั้นนิ่งๆ
"โอย...เหอะๆๆๆ หมัดหนักดีนี่หว่าไอ้น้อง เจ็บนะเนี่ย"ไอซ์พูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นที่ค่อนข้างฝืน ก่อนจะนอนลงไปบนเตียงนิ่งๆแล้วมองมาทางรุ่นน้องร่างสูงทั้งสองคน
"แล้วพวกเพื่อนๆของพี่ล่ะ"
"ผมบอกให้พวกพี่เขาไปเรียน คาบนี้ห้องผมครูปล่อยเลยอาสาพาพี่มากันเอง"นีโอตอบ แล้วอยู่ๆเพนกวินก็เดินมาดันไหล่ของนีโอให้ขยับออกไปเพื่อตัวเองจะมายืนตรงหน้าของไอซ์ ก่อนที่จะถามไอซ์
"พี่เป็นแฟนธ่อมลูซิเฟอร์จริงเหรอ"
ไอซ์รอยยิ้มของไอซ์ค่อยๆ้หายไปจากใบหน้าช้าๆพร้อมๆกับบรรยากาศรอบด้านที่เริ่มกดดันขึ้น ไอซ์ลุกค่อยๆขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเดียงแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็น
"ใช่ พี่นี่แหละ แฟนธ่อมลูซิเฟอร์"
"งั้นเหรอครับ"
เพนกวินเดินไปรอบๆเตียงของไอซ์ ไอซ์มองตามด้วยสายตาที่เริ่มมีความระแวงมากขึ้น
"งั้นผมก็จะขอทำลายชื่อแฟนธ่อมลงล่ะ!!"
"เอ๊ะ โอ๊ย!!"
พูดจบไอซ์ก็ถูกเเพนกวินผลั๊กไหล่ลงจนติดเตียง แขนทั้งสองข้างถูกนีโอกดแขนไว้ที่หัวเตียงจนขยับหนีไม่ได้
"เฮ้ย! พวกเอ็งจะทำอะไรข้าวะ"ไอซ์ตะโกนพร้อมกับดิ้นไปมาอย่างแรง
"หึ ก็ทำแบบนี้ไง"
เพนกวินพูดด้วยน้ำเสียงดุดันก่อนจะซุกไซร์ใบหน้าของเขา ไปตามลำคอของไอซ์อย่างรุนแรง ไอซ์ทั้งดิ้นทั้งโวยวาย แล้วใช้ขาถีบไปมาที่ตัวของร่างสูงแต่งก็ไม่อาจดิ้นหนี้ได้
"ปล่อย ปล่อยข้านะเว้ย ปล่อยยย!!!~"
"แล้วตอนที่แฟนผมร้องขอพี่แบบนี้ พี่ได้ปล่อยบัวมั้ยล่ะ!!!"เพนกวินเงยหน้าขึ้่นมาตะโกนใส่ไอซ์ด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกร้าดอย่างน่ากลัว
"เอ็งพูดอะไรวะ ข้าไม่่รู้เรื่อง ปล่อยข้านะเว้ย!!"
"อย่าดิ้นดิวะ นีโอเอ็งจับมันให้แน่นกว่านี้ดิ!"เพนกวินตะโกนบอกนี่โอเมื่อเห็นว่าไอซ์ดิ้นจะเกือบหลุดได้แล้ว"ร้องเสียงดังน่ารำคาญ!"
แควก!!!
ไอซ์ที่โดนจับไว้แน่นข้ึ้นจนดิ้นไมหลุด จึงโวยวายมากขึ้น เพนกวินที่เริ่มหงุดหงิดจึงกระฉากเสื้อนักเรียนของไอซ์อย่างแรงจนขาดติดมือ ก่อนที่เขาจะจับมันยัดไปที่ปากของไอซ์
"อื้อ!!!"ไอซ์พยายามร้องให้คนช่วย แต่ปากที่โดนอุดไว้ด้วยเสื้อนักเรียนของตัวเองจนทำให้เสียงไม่สามรถหลุดออกมาได้
เพนกวินมองไปที่ร่างท่อนบนของไอซ์ที่ตอนนี้ไม่มีสิ่งปิดบังไว้แล้ว จนเผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนดึงดูดสายตา รูปร่างที่พอมีกล้ามเนื้อให้ดูสมชายไม่บอบบางเหมือนเวลาปกติที่เขาเห็นทุกครั้ง
เพนกวินเริ่มไซร้ไปที่แผ่นอกขาวนั้น แล้วเริ่มต่ำลงมาเรื่อยๆจนไปถึงหน้าท้องแบนราบแต่ตึงแน่นนั้นช้าๆ
"อื้อ!!! อึก ฮึก อือๆๆๆ~"
เพนกวินหยุดการกระทำลงก่อนจะดันตัวขึ้นแล้วก้มลงมองไปที่หน้าของไอซ์ ที่ตอนนี้กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน เพนกวินมองภาพนั่นด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนที่เขากระกระชากเสื้อออกจากปากของไอซ์อย่างแรง
"พี่แค่สารภาพมาว่าพี่ข่มขืนบัว แล้วโทษของพี่จะกลายเป็นแค่โดนพวกผมกระทืบปางตาย แต่ถ้าไม่สารภาพมา ผมจะทำกับพี่แบบที่พี่ทำกับบัว แล้วพวกผมจะกระจายข่าวเรื่องของพี่ไปให้ทั้งโรงเรียน ลองดูซิว่าพี่จะมีหน้าไปสู้ใครได้อีก!"
"พี่ ฮึก พี่ไม่ อึก รู้เรื่องนะ พี่ไม่รู้~"ไอซ์ที่กลัวจนร้องไห้ เอาแต่พูดวนไปวนมาจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
"พี่จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ก็บัวบอกว่าแฟนธ่อมเป็นคนทำไอ้พอนบอกว่าพี่คือแฟนธ่อม พี่ยอมรับเองไม่ใช่เหรอว่าพี่เป็นแฟนธ่อม หึ ตีคนอื่นเขาไปทั่วแล้วขู่พวกเขาว่าไม่เห็นหน้าแล้วให้เรียกตัวเองว่าแฟนธ่อม พี่แม่งจินตนาการณ์โคตรเพ้อเจ้อ คิดว่ตัวเองอยู่ในหนังรึไง!!"
เพนกวินตะคอกแล้วกระชากผมของไอซ์ขึ้นมาแล้วต่อยไปที่แก้มด้านซ้ายของไอซ์อย่างแรง
"โอ้ย! พี่ไม่ได้ทำนะ ไม่ได้ทำ ฮือ~"ไอ้ร้องไห้อย่างหนักตัวสั่นอย่างแรงด้วยความกลัวสุดขีดจนนีโอที่เห็นยังอดสงสารไม่ได้
"เฮ้ย เพนข้าว่าพอเหอะว่ะ ลองถามพี่เขาดูก่อน"
"ยัง ยังไม่พอ มันยังไม่สาสมกับที่มันข่มเหงบัวเลยนะเว้ย!!!"
เพนกวินตะคอกใส่หน้าของนีโอจนนีโอชะงัก แล้วมองไปที่ไอซ์ที่นอนร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างน่าสงสาร
"พี่...ไม่..."ไอซ์พูดข้นเสียงเบา เรียกความสนจของร่างสูงทั้งสองให้หันไปมองอย่างสงสัย
"อะไร ว่าไงนะพี่"เพนกวินเอาหูเข้าไปหาไอซ์ไกล้ๆ
"พี่ไม่ได้ทำ จะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่สาบานว่าพี่ไม่ได้ทำ พี่ไม่รู้เรื่อง พี่ไม่ได้ข่มขืนน้องบัวเขาจริงๆ ปล่อยพี่ไปเถอะ"ไอซ์พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะขาดใจ ไอซ์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ได้ถูกใส่ร้าย เพราะตลอดเวลาก่อนหน้านี้ไอซ์ก็กำลังคบอยู่กับเอมป์ แล้วเขาก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นจนแถบไม่มีการต่อยตีเลยทั้งเดือนยกเว้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แล้วนี่อยู่ๆเขาก็มาถูกใส่ร้าย นี่มันเรื่องอะไรกัน
"งั้นถ้าผมพาบัวมา แล้วบัวบอกว่าเป็นพี่จริงๆ ถึงตอนนั่น ผมเอ่พี่ตายแน่!!"
เพนกวินที่เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาอาจเข้าใจผิดจริงรึงเปล่า จึงพูดขึ้นกับไอซ์ก่อนจะหันไปบอกให้นีโอคอยคุมไว้ไม่ให้ไอซ์แอบหนีไปไหนได้ก่อนที่ตัวเองจะกลับมา
ตอนนี้ในห้องพยาบาลเหลือแต่ไอซ์กับนีโอ2คน นีโอมองไอซ์ที่เอาเสื้อนักเรียนที่ยับเยิน และเหลือกระดุมแค่สามเม็ดมาใส่เพื่อปกปิดร่างกายตัวเอง ก่อนที่เขาจะพูดกับไอซ์ด้วยความรู้สึกเวทนาสงสาร
"พี่ ผมว่าพี่บอกมันไปเหอะว่าพี่ทำ ถ้าพี่ยอมรับก็แค่จะโดนพวกผมกระทืบ แล้วผมจะพยยามไม่ทำแรงมาก ไม่งั้นมันเอาพี่ตายจริงๆนะเว้ย"
ทางด้านของเพนกวินที่ออกมาจากห้องพยายาบเพื่อไปตามบัวมายืนยันหน้าของไอซ์ว่าใช่คนที่ทำบัวหรืเปล่า แล้วระหว่างเดินเพนกวินก็คิดไปถึงหน้ารุ่นพี่หน้าติ๋ม ที่เวลาปกติที่คนอื่นเห็นก็จะเป็นแค่เด็กติ๋มนิสัยขี้อายชอบเดินก้มหน้าไม่มั่นใจในตัวเอง แต่เวลาที่มีคนมามาหาเรื่องหรือทำร้ายเพื่อนหรือคนของตัวเอง ก็จะกลายเป็นผู้นำที่มีฝีมือเก่งเกินตัว มีการตัดสินใจที่เด็ดขาดเป็นที่เคารพของคนหลายๆคน ซึ่งรวมถึงเขาด้วย...แต่เมื่อกี้ ใบหน้าที่หวาดกลัวที่มองมาที่เขามันทำให้เขารู้สึกปวดใจแปลกๆ
เมื่อสองอาทิตย์ก่อนบัวขอมาเลิกกับเขาซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาก็รู้สึกว่าเราควรเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า ในเมื่อพวกเขาต่างก็เริ่มรู้ตัวว่าพวกเขาไม่ได้เป็นคนที่ใช่ของกันและกัน แต่เมื่อสองวันที่แล้ว อยู่ๆบัวก็ร้องไห้แล้วมาบอกเขาว่าเธอโดนแฟนธ่อมข่มเหง ซึ่งพอเขาพยายามถามว่าไครคือแฟนธ่อมเธอก็เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมตอบ ซึ่งวันนี้ขณะที่เขากับนีโอกำลังจะกลับบ้านเพราะครูไม่ว่างเขาก็ไปเจอกับไอซ์ที่บอกว่าตัวเขานี่แหละคือแฟนธ่อมลูซิเฟอร์ เขาจึงวางแผนจะเอาคืนไอซ์ที่ทำกับเพืื่อนสาวของเขา
แต่พอเขาถูกมองด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาและสายตาที่ดูหวาดกลัวเขาเหลือเกินของอีกคน เขาก็ใจอ่อนทำไม่ลง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันเนีี่ย!!!
เพนกวินเดินไปหาบัวกับแคทที่ห้องสมุดที่พวกเธอชอบไปกัน ซึ่งเมื่อไปถึงก็เจอทั้งสองสาวนั่งอ่านหนังสือกันอยู่ที่นั่นจริงๆ เพนกวินเดินไปหาพวกเธอทันที
"บัว มากับเราหน่อยสิ"
"หืม มีอะไรเหรอเพน"บัวหน้าขึ้นมาถามเพนกวินอย่างสงสัย แล้วหัวไปบอกแตทให้รอที่โต๊ะก่อนที่เธอจะตามเพนกวินออกไปที่ข้างตกที่ลับตาคน
"มีอะไรเหรอเพน"
"เรื่องของแฟนธ่อมที่่ทำร้ายบัวน่ะ"พอเพนกวินพูดออกมา บัวที่ตอนแรกมีสีหน้าปกติก็เริ่มหน้าซีดและตัวสั่น เธอพยายามพูดถามเพนกวินให้ดูปกติที่สุด แต่เสียงที่ออกมาก็สั่นจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
"ล...แล้ว แล้วยังไหงเหรอ"
"เราเจอตัวแฟนธ่อมแล้ว เป็นพี่ไอซ์ม.6ใช่มั้ย"บัวที่ตอนแรกตัวสั่น แต่พอได้ยินที่เพนกวินพูดก็ทำหน้าตะลึงแล้วหันมาตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
"ไม่ใช่ พี่ไอซ์ไม่ใช่แฟนธ่อมซักหน่อย แฟนธ่อมน่ะเป็นไอ้พอน อุ๊บ!"บัวที่ตอบออกมารัวๆอย่างตกใจ ทำให้หลุดชื่อคนร้ายตัวจริงออกมา
"ไอ้พอนงั้นเหรอ!!!"เพนกวินพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันอย่างพยายามสะกดอารมย์สุดๆ บัวที่รู้ตัวว่าหลุดความจริงออกไปแล้วก็ร้องไห้ แล้วเริ่มเล่า
"ฮือ เมื่อสองวันก่อนบัวไปห้องวิทยาศาสตร์เพื่อเอาอุปกรณ์ไปเก็บเลยไปเจอกับไอ้พอน ฮึก มันเข้ามาแซวบัวเหมือนปกติแต่บัวไม่เล่นด้วยมันเลยทำร้ายบัว พอ ฮึก ฮือ พอบัวด่ามันมันก็โกรธ แล้วมันก็...มันก็ข่มขืนบัว แล้วบอกให้เรียกมันว่าแฟนธ่อม ถ้าบอกคนอื่นว่าตัวจริงแฟนนธ่อมคือมันมันจะเอาเอารูปของบัวไปประจาน ฮือๆๆๆ~"เล่าจบ บัวก็ทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น
เพนกวินปลอบบัวจนเธอหยุดร้องล้างหน้าล้างตา ก่อนที่จะไปส่งเธอที่ห้องสมุดเพื่อไปหาแคท บัวตกลงเป็นแฟนกับแคทเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว การคบกับแคทที่เป็นคนร่าเริงน่ารัก ทำให้บัวไม่จิตตกมากเกินไป ซึ่งเป็นเรื่องดีแล้วที่ทั้งสองคนได้รักกัน
เพนกวินที่ไปส่งบัวเสร็จก็รีบเดินกลับไปที่ห้องพยายาลทันที ความรู้สึกผิดเข้าเกาะกุมจิตใจของเขาอย่างรุนแรงกับสิ่งที่ทำลงไป เพนกวินเดินหยุดที่หน้าประตูแล้วเลื่อนประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว
ครืด~
ทางด้านของไอซ์ตอนนี้ ไอซ์ยังคงนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ยังมีคลาบน้ำตาเปื้อนอยู่เต็มหน้าโดยมีนีโอยืนเฝ้าอยู่ที่มุมห้องเงียบๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"อาจารย์ครับ ผมรู้สกไม่ค่อยสบาย ขอเข้ามานอนในห้องหน่อยนะครับ..."เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดออกพร้อมๆกับเสียงพูดแหบๆที่ดังมาจากผู้มาใหม่
ผู้ที่มาใใหม่คือ ออฟ เพื่อนของไอซ์ที่โกรธและทะเลาะกับไอซ์อยู่จนช่วงหลังๆไม่ได้เจอกับไอซ์เลย
"เฮ้ย! ไอซ์ทำไมสภาพเอ็งเป็นแบบนี้ แล้วนั่น ไอ้นีโอ นีโอเอ็งทำอะไรเพื่อนข้าวะ!!!"ออฟที่เปิดเข้ามาเห็นสภาพของไอ้ที่มีหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและมีเสื้อผ้าหลุดรุ่ยก็ตกใจ และเข้าใจผิดว่านีโอทำอะไรเพื่อนของเขาจนลืมเรื่องที่เคยทะเราะกัน
"เฮ้ย!อะไรวะ!?"นีโออุทานอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆออฟก็พุ่งตัวเข้ามาทางนีโอที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้หลบไม่ทันจนโดนต่อยไปเต็มๆหน้า
นีโอกับออฟแลกหมัดกันไปมาอุตลุด โดยไอซ์คอยห้ามอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้ออฟโกรธมากจริง
เมื่อนีโอเผลอ ออฟก็้กลับหันกลับไปหาไอซ์แล้วรีบฉุดแขนของไอซ์วิ่งออกจากห้องพยบาลอย่างรวดเร็ว นีโอวิ่งไล่ตามไปติดๆ แต่ด้วยทั้งออฟและนีโอมีร่างโปร่งปราดเปรียวกว่านีโอที่มีรูปร่างกำยำ ใหญ่เทอะทะ ทำให้พวกเขาหนีนีโอมาได้อย่างไม่ลำบากเท่าไหร่
"แฮ่กๆ อ...ออฟขอบใจนะที่ช่วยข้า"ไอซ์ที่วิ่งตามออฟที่ยังไม่ยอมปล่อยมือของเขาแล้ววิ่งไปเรื่อย ออฟหันกับมาหาเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไมมองทางข้างหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ้ออมแอ้ม
"ชิ ก็ไม่ได่้อยากช่วยหรอก แต่มึงก็คือเพื่อนของกูนี่นา"
"ฮะ ฮะ ฮะ ไอ้ซึนเอ๊ย"
"แฮ่กๆ มาถึงนี่แล้วพวกไอ้นีโอคงจะตามเรามาไม่ได้แล้วล่ะ"ออฟพูดไปหอบไป
ตอนนี้ทั้งสองวิ่งมาหลบอยู่ที่ป่าหลังโรงเรียนืเพื่อปีนรั้วออกไปเอารถที่อยู่ข้างกำแพงโรงเรียนอีกที ขณะนั้นเองก็มีเสียงพูดดังขึ้นด้านหลังของพวกเขา
"พวกพี่แน่ใจเหรอ ว่าจะหนีพวกผมพ้นน่ะ"
"ไอ้เพนกวิน!!?"ออฟร้องขึ้นด้วยความตกใจ ส่วนไอซ์ก็สะดุ้งหน้าซีดตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ออฟเห็นท่าทางนั้นของไอซ์ก็รีบดึงตัวไอซ์เตรียมวื่งอีกครั้ง
หมับ
"เฮ้ย!!"ออฟร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆก็มีวงแขนแกร่งมากอดเอวเขาไว้แล้วยกตัวเขาจนลอยขึ้นขาไม่ติดพื้น ออฟหันไปมองเจ้าของแขนที่ยกเขาไว้ก็ต้องตกใจx2
"ไอ้นีโอ!!!"
"เพนกวิน เอ็งเคลียร์กับพี่ไอซ์ไป ส่วนเจ้านี่..."นีโอหันมามองออฟแล้วพูดเสียงเหี้ยมว่า"ข้าจัดการเอง..."
พูดจบก็ลากตัวออฟไปโยนขึ้นไปบนรถฮุนไดสีดำของมัน ออฟพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของนีโอ แต่ก็ไม่เป็นผล นีโอปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูด้านคนขับแล้วกระชากตัวออฟที่เปิดประตูรถเพื่อหนีออกไปดงกลับเข้ามาอย่างแรง
"ไอ้ออฟ!!"ไอซ์ร้องขึ้นแล้วจะวิ่งไปช่วยเพื่อน แต่ก็ถูกเพนกวินจับข้อมือแล้วดึงเอวออกเขาเข้ามาหาตัวอย่างแรง จนหลังของไอซ์กระแทกกับอกแกร่งของเพนกวินจนจุก แต่ไอ้ไม่สนอาการจุกของตัวเองพยายามดิ้นให้หลุดเพื่อไปช่วยออฟให้ได้
"ว๊าก! ไอซ์ช่วยข้าด้วย!!"ออฟร้อง
"อย่าดิ้นดิวะ อย่าดิ้น!!"
"ปล่อยข้านะเว้ยไอ้นีโอ ไอซ์ ไอ้ไอซ์ อ่อก!!"
นีโอที่หมดความอดทนต่อยเข้าไปที่ท้องของออฟอย่างแรง ออฟล้มตัวไปที่เบาะรถพร้อมกับงอตัวกุมไปที่ท้องตัวเอง สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความจุก
"เรื่องของพี่ไอซ์กับไอ้เพนกวินน่ะเคลียร์เสร็จแล้ว ทีนี้ก็เหลือเรื่องของเอ็งกับข้าล่ะวะไอ้พี่ออฟ1ในไซเรนไนท์!"
"ไอ้นีโออย่ารุนแรงกับพี่มันมากนะเว้ย"เพนกวินที่กอดเอวไอซ์ไว้แน่นตะโกนบอกนีโอ นีโอหันมาพยักหน้าให้เพนกวินแล้วปิดประตูรถแล้วล็อกจากด้านคนขับ ออฟที่ตอนนี้จุกจนไม่สามารถขยับตัวได้ ได้แต่มองหน้านีโออย่างเอาเรื่อง
"ไอ้เพนกวิน ปล่อยนะเว้ย ไอ้นีโอถ้ามึงทำอะไรเพื่อนกูมึงตายแน่!!"ไอซ์ที่โกรธจัดเมื่อเห็นว่าเพื่อนโดนทำร้ายจนลืมความกลัวที่เคยมีต่อร่างสูงเมื่อก่อนหน้าไปเสียสนิท
"เรื่องเพื่อนผมกับเพื่อนพี่ไม่มีอะไรมากหรอก มันแค่พาเพื่อนพี่ไปเคลียร์ที่ต่อยมันนิดหน่อย ผมบอกมันแล้วว่าอย่ารุนแรง มาเคลียร์เรื่องผมกับพี่กันดีกว่า"
"เคลียร์บ้าอะไร ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ได้ทำ ปล่อยข้านะเว้ย"ไอซ์หันกลับไปตะโกนใส่หน้าเพนกวินด้วยความเหลืออดที่ร่างสูงไม่ยอมเชื่อเขาซักที
"ครับๆ ผมรู้แล้วว่าพีี่ไม่ได้ทำจริงๆ ผมขอโทษที่เข้าใจพี่ผิด"เพนกวินพูดด้วยน้ำเสียงสำนกผิด ไอซ์ที่ได้ยินแบบนั้นเลยหยุดดิ้นแล้วถามขึ้นอย่างสงสัย
"หืม รู้ตัวคนทำจริงๆแล้วเหรอ"
"ครับรู้ตัวแล้ว เป็นไอ้พอนที่พี่ต่อยมันปางตายกรามหักเข้าโณงบาลไม่เมื่อกี้นั้นแหละ"เพนกวินพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพกับไอซ์มากขึ้นก่อนค่อยๆคลายแขนปล่อยตัวไอซ์ออกช้าๆ
"พี่น่าจะกระทืบมันให้หนักกว่านี่"ไอซ์ที่ออกจากออ้มแขนเพนกวินมายืนนิ่งๆแล้วพูดเสียงเหี้ยมด้วยความโกรธ ที่ไอ้พอนทำเรื่องเลวร่วมมือกับเอมป์หลอกลวงเขา แล้วยังมาทำเรื่องชั่วๆกับรุ่นน้องที่น่ารักของเขาอีก
"คราวนี้ผมจะร่วมมือด้วยแน่....ผมขอโทษนะพี่ที่ทำกับพี่แบบนี้"เพนกวินพูดขอโทษไอซ์อีกครั้งเมื่อเห็นสภาพของไอซ์ที่ตอนนี้เสื้อผ้าหลุดรุ่ย หน้ามีรอยช้ำจากการโดนต่อย แล้วที่ลำคอและแผ่ยอกขาวมีรอยจ้ำแดงกระจายเต็มไปหมด เพนกวินถอดเสื้อตัวเองออกจนเหลือแค่เสื้อยืดด้านใน แล้วเอาเสื้อนักเรียนคลุมไปที่ร่างของไอซ์อย่างอ่อนโยน
"อ อืม ไม่เป็นไร ขอบใจนะเรื่องเสื้อ"ไอซ์ที่ตามอารมย์ของเพนกวินที่ตอนแรกทำร้ายเขา แต่มาตอนนี้กลับทำอ่อนโยนกับเขา ไอซ์ก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงพร้อมกับพูดเสียงอ้อมแอ้ม
"ค ครับ"เพนกวินที่เห็นท่าทางนั่นของไอซ์ก็รู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาเหมือนกันจนทำตัวไม่ถูก จงหันหน้าหนีไปอีกทาง
ตึกตักๆๆๆ เสียงหัวใจของทั้งสองดังประสานกัน พร้อมกับความรู้สึกของพวกเขาที่เริ่มเปลี่ยนไป
นีโอขับรถออกมาจากโรงเรียนได้ซักพัักก็มาถึงบ้านของเขาที่เป็นบ้านขนาดใหญ่มาก เขาขับรถผ่านประตูที่มียามเปิดให้แล้วมาจอดที่หน้าบ้าน แม่บ้านวิ่งออกมาเปิดประตูรถให้เขาเหมือนทุกวัน แล้วแม่บ้านก็สังเกตเห็นมีคนนั่งอยู่ด้านข้างนีโออีก เธอจึงจะไปเปิดประตูให้กับแขกของนีโอที่เป็นเจ้านายของเธอ แต่นีโอก็เอ่ยปกกห้ามไว้ก่อน
"ป้าไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมเปิดเอง ป้าช่วยเอากระเป๋ากับพวกของที่อยู่ข้างหลังออกให้ผมหน่อยแล้วกันนะฮะ"
"ค่ะ คุณนีโอ"
แม่บ้านรับคำอย่างสุภาพแล้วทำตามที่นีโอสั่ง นีโอค่อยๆเดินไปเปิดประตูด้านที่ออฟนั่งอยู่ แล้วช้อนตัวออฟออกมา
ออฟตอนนี้หลับไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาขับรถออกมาได้ซักพักเดียว คงเพราะอาการจุก และเหนื่อยที่วิ่งหนีพวกเขาทั้งวัน
นีโออุ้มพาร่างของออฟเดินผ่านห้องโถงของบ้าน แล้วพาขึ้นห้องเขาที่อยู่ชั้นสองไป โดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงของพวกคนใช้ห้าหกคนที่มองเขาอุ้มผู้ชายเข้าห้อง
ตุบ นีโอค่อยๆวางร่างของออฟลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วดงผ้าห่มไว้บนตัวของออฟที่กำลังตัวสั่นจากความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เขาเปิด
"อืม"ออฟครางออกมานิดหน่อย แล้วก็เริ่มดงผ้าห่มมาห่อตัวจนถึงคอเพื่อคลายความหนาว นีโอมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก
อะไรวะตอนแรกว่าจะเอามาต่อยแล้วขังไว้ซัก2-3วัน แต่นี่อะไร ทำไมข้าต้องมาดูแลมันด้วยฟะ
นีโอคิดดำงนั้นแล้วกำหมัดจะต่อยลงไปที่หน้าของออฟที่หลับอยู่ แต่เขาก็ต้องชะงักหมัดไว้ เมื่ออยู่ๆออฟก็มีอาการแปลกๆ
"ไอซ์ ไอซ์ ระวัง ระวังไอ้ไอซ์"ออฟก็ดิ้นไปมาอยู่บนเตียงแล้วร้องเสียงขึ้นเสียงสั่น"ฮะ ฮะ แฮ่ก อึึก ไอ้เพนกวินไอ้นีโอมันทำอะไรแก ข้าช่วยแกไม่ได้....ข้าขอโทษ...ขอโทษ..."
ออฟดิ้นอย่างแรงทั้งร้องไห้โวยวายอย่างไม่ได้สติ นีโอวิ่งไปจับตัวตัวออฟไว้ทันก่อนที่ออจะดิ้นตกเตียง
ทันทีที่มืือของนีโอสัมผัสไปที่ตัวของออฟ ทำให้นีโอได้รู้ว่าออฟตัวร้อน นีโอคิดย้อนไปถึงตอนที่พวกเขาเจอกันก่อนหน้านีี้ ที่ออฟมาเจอเขากับไอซ์เพราะมาขอนอนห้องพยาบาล ทำให้นีโอสันนิฐานว่าที่ออฟมีอาการแบบนี้เพราะพิษไข้แล้วคิดแต่เรืื่องของไอซ์อยู่ตลอด จึงทำให้มีอาการเพ้อและระเมอรุนแรงผิดปกติ
นีโอเอามือไปทาบบนหน้าผากของออฟ ก็ต้องรีบชักมือกลับพร้อมและอุทานอย่างตกใจว่า
"ทำไมตังร้อนจี๋อย่างนี้วะ!!?"นีโอพูดด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขารีบวิ่งลงไปชั้นล่างแล้วตะโกนเรียกแม่บ้านว่า
"ป้า ป้า ยา มียามั้ย ผมขอหน่อย แล้วก็ขอพวกอาหารอ่อนๆด้วย เอาไปให้ผมที่ห้องด้วยนะ!"นีโอพูดรัวเร็วแล้วรีบวิ่งกลับขึ้นห้องไป เพื่อไปดูคนป่วยที่อยู่บนห้องต่อ
"ได้ค่ะๆคุณนีโอ จะให้ป้าจัดยาอะไรให้คะ อ้าว คุณนีโอคะ!"ป้าที่รีบวิ่งมารับคำสั่งทันทีเพื่อถามรายระเอียดของชุดยาที่จะให้จัดว่าเป็นยาอะไร แต่ก็ไม่ทันแล้ว เมื่อนีโอพูดจบก็รีบวิ่งข้นห้งแล้วไม่หหันมาตามที่เธอเรียกเลย
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ป้าแม่บ้านก็ยกชุดยามาให้ มีทั้งยากิน ยาทา ยาดม และยาอีกมากมายแทบทุกชนิดที่จะหามาได้จากในบ้าน แล้วก็พวกอาหารเบาๆเช่นโจ๊กหมู ข้าวต้มปลาและอีกมากมายหลายชุด
นี่ป้าประชดเขาสินะ นีโอคิดในใจ แต่ก็ต้องรีบยกของทั้งหมดเข้าไปในห้องแต่ต้องใช้เวลาซักหน่อยกว่าจะเอาทุกอย่างเข้าไปได้หมด
แต่เมื่อเขากลับเข้าไป กลับไม่พบร่างของออฟที่ควรจะนอนอยู่นิ่งๆบนเตียงซะแล้ว
ว่างเปล่า เจ้านั่น เจ้านั่นหายไปไหนแล้ว ไม่จริงน่า นีโอคิดอย่างร้อนรนสับสนไปหมด นีโอมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอไคร
โครม!!!แล้วอยู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้นในห้องน้ำ เขารีบวิ่งและเปิดเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็เห็นออฟนอนอยู่ที่พื้นห้องน้ำ โดนมีฝักบัวที่ถูกปรับอุณหภูมิจนร้อนเปิดราดใส่ตัวเขาอยู่
ออฟนอนตัวเปียกอยูที่พื้นห้องน้ำ นีโอเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปปิดน้ำแล้วพยุงตัวออฟไว้แนบอกของเขา ออฟตอนนี้ตัวสั่นหายใจหอบแรง และตัวแดงจากพิษไข้และโดนน้ำร้อนลวกผิว
นีโอช้อนตัวออฟขึ้นแล้วรีบพาวิ่งออกจากห้องน้ำ ในระหว่างนั้นออฟก็เอาแต่เพ้อไปมาอย่างน่าสงสารว่า
"น...หนาว ฉันหนาว...ช่วยด้วย...."ออฟพูเสียงสั่นเครืออย่างคนไม่ได้สติจากพิษไข้จนพูดอะไรเริ่มไม่รู้เรื่องแล้ว
นีโอรีบวางร่างขอออฟลงที่เตียงแล้วหันไปเตรียมยากับน้ำมาให้ออฟกิน แต่ออฟก็ไม่มีแม้แต่แรงที่จะกลืนยาลงไป นีโอที่เห็นว่าออฟไม่ยอมกลืนยา
ซักที เขาจงเอายาเม็ดนั้นออกมาทิ้งแล้วหยิบยาชุดใหม่ออกมาอีกชุดที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นยาลดไข้เอาเข้าปากของตัวเองเคี้ยวจนละเอียดแล้วอมน้ำตามอีกนิดหน่อย ก่อนที่เขาจะดึงตัวออฟเข้ามาประกบปากทันที
ซักที เขาจงเอายาเม็ดนั้นออกมาทิ้งแล้วหยิบยาชุดใหม่ออกมาอีกชุดที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นยาลดไข้เอาเข้าปากของตัวเองเคี้ยวจนละเอียดแล้วอมน้ำตามอีกนิดหน่อย ก่อนที่เขาจะดึงตัวออฟเข้ามาประกบปากทันที
"อึก อืม..."
ออฟกลืนยาลงไปช้าๆจนหมด แต่นีโอกลับยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออกจากตัวของออฟ เขาเริ่มลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเล็กนุ่มที่มีรสหวานปนขมจากยาแต่มันกลับน่าลิ้มลองอย่างช้าๆไม่รีบร้อน ราวกับกำลังค่อยๆละเลียดกินอาหารรสเริศอยู่อย่างลืมตัว จนกระทั่งมือของคนไต้ร่างทุบที่ออกของเขา เขาจึงค่อยๆถอนตัวออกแล้วมองหน้าคนใต้ร่างของเขาที่ตอนนี้ตาฉ่ำเยิ้มหน้าแดงที่ไม่รู้ว่ามาจากพิษไข้หรืออะไรถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"นีโอ...เอ็งทำอะไร..."ออฟพยายามดิ้นหนี แต่นีโอที่ตอนนี้เริ่มควบคุมอารมย์ตัวเองไม่อยู่จึงกดตัวของออฟลงกับเตียงเพื่อไม่ให้ออฟหนีไปไหนได้อีก
"อย่ะ อย่านะ ไม่ ไม่เอานะ อ๊าก!!!!"
วันรุ่งขึ้น
นีโอลุกขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย เขาสะบัดหัวเพื่อคลายความเมื่อยล้า แล้วเมื่อเขาปรับโฟกัสภาพได้เป็นปกติ เขาก็เริ่มคิดทบทวนเรื่องเมื่อวาน แล้วเขาก็ต้องลุกลี้ลุกลนรีบเปิดผ้าห่มมองร่างตัวเอง
ปรากฎว่ามันเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งปกปิดร่างกายเขาอยู่เลย หรือก็คือตอนนี้เขากำลังล้อนจ้อน
นีโอตกใจมาก เขารีบลุกเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่ แต่อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้
"ฮึก ฮือ..."
นีโอรีบมองหาต้นเสียง แล้วเขาก็เห็นออฟที่ตอนนี้มีสภาพเสื้อผ้าเปื้อนยับเยิน ที่ข้อเท้าข้างขวาถูกล่ามโซ่เอาไว้มีถูกโซ่บาดมีแผลเหวอะหวะ ตามตัวของออฟมีรอยจ้ำแดงเต็มตัว ออฟร้องไห้มองมาที่เขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นว่า
"ฮ...ฮึก ฮือ ปล่อยข้าไปเถอะข้ากลัวแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ"
ออฟที่เห็นว่านีโอกำลังจะเดินเข้ามาหาเขาก็มีท่าทางหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม นีโอชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยังก้าวเดินไปหาออฟเรื่อยๆจนมายืนอยู่ข้างๆของออฟที่พยายามหนี แต่ก็ติดโซ่ทำให้ไปไหนไม่ได้
"ข...ขอล่ะ ปล่อยข้า ฮึก ไปเถอะ ขอร้องล่ะ แค่ก แค่ก"ออฟพูดได้แค่คร่งเดียวเขาก็สำลักไอโครกออกมาอย่างหนัก ไอจนหน้าแดงไปหมด นีโอพยายามช่วยลูบหลัง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะออฟยังคงไออย่างแรงจนตัวโยนหน้าแดงไปหมด
"แค่ก แค่ก อุ๊บ แค่ก โอ้ก!!"
"เฮ้ยพี่ เฮ้ย พระเจ้า เลือด!!"นีโอร้องขึ้นด้วยความตกใจ ออฟไอออกมาเป็นเลือด นีโอรีบวิ่งหากุญแจไปทั่วห้องจนมาเจอว่าอยู่ที่หัวนอนของเขาเอง นีโอเอากุญแจมาไขโซ่ตรงข้อเท้าให้ออฟ แล้วรีบอุ้มออฟวิ่งลงไปขึ้นรถ ออฟที่ยังไอไม่หยุดจนเลือดเปรอะเต็มใบหน้าและเบาะรถของนีโอ นีโอรีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
พอมาถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลก็เอาเตียงมารับตัวออฟไปเข้าห้องฉุกเฉินทันที
นีโอยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแล้วพยายามคิดทบทวนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรข้นกับพวกเขา เพราะเขาจำได้ถึงแค่ป้อนยาให้กับออฟ หลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้เลย เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเหมือนที่เขาต้องการใช้ความคิดทุกครั้ง แล้วเขาก็สัมผัสในถึงบางอย่างในกระเป๋า แล้วเมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูก็ต้องหน้าซีดเมื่อเห็นว่ามันคือ ยาเซ็กส์!!!
"บรรลัยล่ะ..."นีโอพึมพำเสียงสั่น
ออฟต้องนอนโรงพยาบาลถึง1อาทิตย์เต็มๆ
นีโอโทรหาเพนกวินให้บอกกับไอซ์เพื่อรู้เรื่องของเพื่อนตัวเอง
เมื่อพวกไอซ์มาก็พยายามถามถึงอาการของออฟว่าไปไงมาไงถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ทั้งที่ออฟน่าจะโดนนีโอต่ออยจนเข้าโรงพยาบาลแต่นี่กลับไม่มีรอยโดนต่อยซักรอย แต่ออฟก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย คอยพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดตลอด
เวลาผ่านไปจนถึงวันที่ออฟได้ออกจากโรงพยาบาล แล้วกลับมาเรียนได้ตามปกติ บางครั้งพวกออฟก็เดินสวนกับกลุ่มของนีโอ แต่พวกเขาก็ทำเป็นไม่เห็นซึ่งกันและกัน วันหนึ่งที่ออฟนั่งเล่นอยู่ในห้องเรียนกับไอซ์ อยู่ๆไอซ์ก็พูดขึ้นเสียงเบา
"ออฟ ข้า...ข้ามีเรื่องจะบอกเอ็งว่ะ"ไอซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ใบหน้าแดงระเรื่อ
"หืม มีไรวะ เฮ้ย! ทำหน้าแบบนี้ หรือว่าเอ็งจะมีความรัก!"ออฟตะโกนเสียงดังจนคนอื่นๆในห้องหันมามองกันเป็นตาเดียว
"เฮ้ย อย่าพูดังดิวะออฟ"ไอซ์รีบกระโดดไปปิดปากออฟไว้ แล้วหันไปส่งสายตาข่มขู่ไม่ให้คนอื่นมาสนใจพวกเขาอีก ออฟดึงมือของไอซ์ออกก่อนจะเปลี่ยนไปถามด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย
"กับใครวะ สาวคนไหน ข้ารู้จักป่ะวะ"ออฟถามรัวๆ
"ค...คือ...เอ่อ...(>///<)"ไอซ์หน้าแดงกว่าเดิม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"ใครวะไอซ์ ใครๆๆๆ"ออฟพยายามคาดคั่น
"เพน เพนกวินน่ะ"
"..."ออฟเงียบ"เพนวิน เพนกวินไหนวะ โรงเรียนเรามีสาวชื่อนี้ด้วยเหรอวะ ชื่อโคตรแปลก"ออฟทำเป็นไม่เข้าใจว่่าไอซ์พูดถึงใคร
"เพนกวินม.5อ่ะ"ไอซ์พูดเสียงเบาลง"เพนกวินเพื่อนน้องนีโอไง"
ปัง!!
"ข้าไม่อนุญาติ!!!"ออฟตบโต๊ะอย่างแรง แล้วตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดจนเพื่อนๆโต๊ะอื่นหันมามอง
"อะ อะไรวะออฟ ทำไมต้องโกรธด้วยเล่า"ไอซ์พูดด้วยน้ำเสียงหวาด
"ไอซ์ แกไปโดนมันล้างสมองมาใช่มั้ย!!"
"แต่ แต่ว่า"ไอซ์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้"ข้ากับเพนกวินรักกันนี้นา!"ไอซ์ตะโกนเสียงเศร้าใส่หน้าออฟก่อนจะวิ่งออกทำจากห้องเรียนไป
"เฮ้ย ไอซ์!"ออฟร้องอย่างตกใจ แล้ววิ่งตามไอซ์ออกไป แต่ไอซ์ที่ตัวเล็กกว่าวิ่งเร็วกว่า ออฟวิ่งตามไอซ์ไปเรื่อยๆจนมาถงหัวโค้ง
โครม!!
"อุ๊บ!"ออฟชนเข้ากับคนที่เดินสวนมาจนล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นอย่างแรง
"อ๊ะ ขอโทษครับ"คนที่ถูกออฟชนแต่กลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพูดขอโทษออฟแล้วช่วยดงตัวออฟขึ้น
"อะไรวะ เดินดูทางหน่อยเด่ บ้าเอ๊ย"ออฟพูดอย่างอารมย์เพราะไอซ์หายไปซะแล้ว แต่ออฟมองหน้าคนที่ถูกเขาชนก็ชะงักอย่างตกตะลึง
"นีโอ"
"...."นีโอก็ทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน
ออฟรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต โดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกของนีโอ ออฟวิ่งมาหลบอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่ง
"อ้าว ออฟ มาทำอะไรห้องข้าวะ"ไอ้เซิง1ในไซเรนไนท์เหมือนกับออฟและเป็นเพื่อนกับออฟและไอซ์ถามขึ้นว่าออฟมาที่ห้องเรียนของเขาทำไม
"อ๋อ ขี้เกียจเรียนน่ะ เลยมาคุยกับเอ็ง"
"อ๋อเหรอ"เซิงพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไรมาก
แล้วทั้งสองก็คุยกันจนถงเลิกเรียน ทั้งสองเดินลงบันได เพืื่อจะไปสมทบกับคนอื่นๆที่ฐานทัพ
"หืม นั้นอะไรวะ"ออฟถามขึ้น เมื่อเห็นว่ามีคนมายืนอออยู่ที่หน้าฐานทัพของพวกเขาเต็มไปหมด ก่อนเซิงจะพูดขึ้น
"หรือว่าจะมีเรื่องวะ เฮ้ยนั้นมันพวกไอ้นีโอกับเพนกวินนี่หว่า!"
"!!?"
ออฟและเซิงรีบวิ่งไปดูทันที แล้วทั้งสองก็ต้องตะลึง ภาพที่ทั้งสองเห็นคือภาพของพวกเพนนกวินและนีโอกำลังยืนประจันหน้ากับกลุ่มของไอซ์ โดยมีไซเรนไนท์คนอื่นๆยืนเป็นแนวหน้าอยู่
"ชิบหายแล้ว เอาไงดีวะออฟ! ออฟ!!"
เซิงหันไปถามออฟ แต่พอหันมาปรากฎว่าออฟวิ่งไปที่ฐานทัพแล้ว เซิงจึงรีบวิ่งตามไป
"เฮ้ย! ทุกคนเกิดอะไรข้นวะ"ออฟวิ่งมาถามไซเรนไนท์คนหนึ่ง
"คืองี้ว่ะออฟ อยู่ๆพวกไอ้นีโอก็มาบอกว่าอยากจะมาขอเป็นพวกของเราอ่ะ"
"แล้วไงวะ..."เซิงที่วิ่งตามมาทีหลังถามอย่างไม่เข้าใจว่าถ้าเรื่องแค่นี้ ทำไมทุกคนต้องทำหน้าโหดใสส่กันขนาดนั้น
"แต่มันมีข้อแม้ว่ะ บอกว่าขอเจอกับไอ้ไอซ์และก็ไอ้ออฟตัว-ตัวอ่ะดิ ออฟแกอย่าไปเลยนะเว้ย แม่งเล่นเอ็งแน่"
เซิงมองทางไปออฟ แล้วถามอย่างวิตก
"ไอ้ออฟ พวกเอ็งไปมีเรื่องอะไรกับพวกมันวะ"
"..."ออฟไม่ตอบ เขากำหมัดแน่นพร้อมกับก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าซีดเผือดของตัวเองเอาไว้
"พี่ออฟ พี่ออฟอยู่ตรงนั้นใช่มั้ย ออกมาหาผมหน่อยเถอะ!!"เสียงนีโอตะโกนเสียงดัง เรียกสติของออฟกลับมา ออฟมองไปที่ที่นีโอยืนอยู่ ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองพวกเซิงอีกครั้ง
"ข้าไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงเว้ย"
"เฮ้ยไอ้ออฟเอ็งเอาจริงเหรอวะ ไอ้ออฟ!"เมื่ออฟพูดจบ เขาก็ค่อยๆเดินออกมาประจันหน้ากับนีโอ
"พี่ออฟ..."
"อะไร มีอะไรก็ว่ามา เร็วๆกูรีบ"ออฟเร่งเมื่อเห็นว่านีโอพูดตะกุกตะกักจนน่ารำคาญ
"คือ..."
"อะไรเล่า"
"พูดตรงนี้จะดีเหรอครับ เปลี่ยนที่กันหน่อยมั้ย"นีโอพูดแล้วกวาดสายตามองไปทางพวกของเขาและของออฟที่อยู่ด้านหลังพวกเขา
"เอ่อ ตรงนี่แหละ พูดมาดิ เร็ว!ข้ารีบนะเว้ย!"
"งั้นก็ได้ เรื่องวันนั้นน่ะ"
"วันไหน..."ออฟถามอย่างงงๆ
"เอ่อ...คือ..."นีโอมองไปรอบๆอย่างลังเล ก่อนจะยื่นหน้าหน้าเข้าไปไกล้กับออฟแล้วกระซิบเสียงเบา
"เรื่องวันนั้นไง ที่ผมข่มขืนพี่น่ะ ไม่ต้องห่วงนะพี่ ผมจะรับผิดชอบพี่แน่ๆ"
"!!?"
ออฟตะลึงเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง แล้วเมื่อเขาตั้งสติได้ก็พูดขึ้นเสียงเบา
"เฮ้ยนีโอ พี่ว่าเอ็งเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะว่ะ"ออฟพูดแล้วลากคอนีโอให้เดินออกจากกลุ่มคนทันที แล้วหันไปตะโกนสั่งพวกเขาที่อยู่ด้านหลัง"พวกเอ็งอ่ะ ถ้าใครตามมาแอบฟังพวกข้า ข้าเล่นมันเละจริงๆด้วย"
เมื่อข่มขู่คนอื่นๆเสร็จก็ลากคอของนีโอมาที่ที่ไร้คนเดินผ่าน ก่อนที่ออฟจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด
"คืองี้นะ เรื่องคืนนั้นน่ะ"
ย้อนกลับไวันที่เกิดเรื่อง
"อย่า อย่านะ ไม่ อ๊าก!!"
ออฟร้องเสียงดังเมื่อนีโอเริ่มยื่นหน้ามาไกล้เขาเรื่อยๆ ออฟหลับตาปี๋ แต่ผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีอะไรเกิดข้ึ้น ออฟจึงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ และเห็นว่านีโอมองหน้าเขาตาปรอยเหมือนคนง่วงนอนจะหลับมิหลับแหล่
"นีโอ..."ออฟเรียกเสียงเบา แล้วพยายามผลั๊กร่างของนีโอออกจากตัวเขาเบาๆ แต่มันก็ทำให้นีโอสะดุ้งลืมตากว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดๆว่า
"โอ๊ย อะไรวะคนจะนอน กวนอยู่ได้ น่ารำคาญ มานี่เลยนะ"
"หวา ปล่อยนะเว้ย!"ออฟร้องเสียงหลงพร้อมกันดิ้นไปมาเมื่อเขาถูกนีโอลากแขนไปที่มุมห้อง นีโอเอื้อมมือไปหยิบโซ่ออกมาจากชั้นวางของแล้วล็อกด้านหนึ่งไว้กับข้อเท้าของออฟ และอีกด้านที่ตู้ไม้ที่ใช้วางของขนาดใหญ่ในห้อง
"อยู่ตรงนี้ไปซะ จะนอน แล้วก็หนีไปไหนด้วย"พูดจบนีโอก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมดจนตัวเขาล่อนจ้อนแล้วกระโดดขึ้นเตียงและกรนเสียงดังหลับไปทันที
ออฟที่เห็นท่าทางแบบนั้นก็ไม่สบอารมย์ แต่เขาก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะขัดขืน ออฟละสายตาจากร่างของนีโอแล้วกวาดมองไปรอบๆห้อง เพื่อหาอะไรก็ได้ที่จะทำให้โซ่ที่อยุ่ที่ข้อเท้าเขาหลุดออกไปได้
แล้วตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับกล่องอุปกรณ์ประกอบรถโมเดลที่จะมีอุปกรณ์ซ่อมจำพวกไขควงอยู่ด้วยอยู่ที่ตู้กระจกข้างๆตู้ที่เขาโดนล๊อกอยู่ ออฟเดินไปจะไปหยิบ แต่ปรากฎว่าสายโซ่มีความยาวไม่พอ ออฟพยายามเอื้อมมือไปสุดแขน แต่อยู่ๆเขาก็รู้สึึกโลกเอียงจนจะวูบ ออฟเลยยื่นมือจับที่ชั้นตู้ไม้ที่เขาโดนล๊อกอยู่ แล้วมือของเขาก็ไปปัดอะไรบางอย่างจนมันตกตรงหน้าของออฟ
ตุบ!!!
"ซวยล่ะ เฮ้ยแม่งป่อง!!!"ออฟที่ตอนแรกพึมพำเสียงเบาอย่างใจหาย ก็ร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าอะไรที่ตกลงมา มันคือสิ่งมีชีวิตมีพิศสีดำมะเมื่อม ที่งหางมีต่อมพิษยกสูงหันมทงหน้าของออฟ และโดยไม่ทันตั้งตัวมันก็วิ่งเขามาแล้วแทงหางมาที่หน้าขาของออฟ ก่อนที่มันจะวิ่งหนีไปที่ซอกตู้หายไปอย่างรวดเร็ว
ออฟรู้สึกปวดบริเวณที่โดนแมงป่องต่อยอย่างสุดๆ ก่อนที่ความปวดนั้นจะแพร่กระจายไปทั้งร่าง เหงื่อของเขาแตกพลั้กเพราะความร้อนจากขาในตัว มันอึดอัดจนเขาทนไม่ไหวต้องรีบท้งเสื้อตัวเองไปมาอย่างยากลำบากเพราะเขาตอนนี่รู้ไร้เรี่ยวแรง ที่แขนขาลำตัวเขาเริ่มมีผื่นแดงเป็นจ้ำๆ เขาเริ่มรู้สึกหายใจติดขัดทรมาน เข้าอดทนไปจนถึงเช้าที่นีโอตื่นขึ้น
กลับมาปัจจุบัน
"เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ"พูดจบออฟก็มองหน้าออฟที่มองหน้าเขาอึ้งๆ
"แล้ว แล้วทำไมพี่ต้องหลบหน้าผมอ่ะ"นีโอทำหน้าเลิ่กลั่ก แล้วถามออฟอย่างไม่เข้าใจ
"เอ๊าไอ้น้อง ก็ก่อนหน้านั้นเอ็งจูบปากข้านะเว้ย"ออฟโวยวายพร้องกับหน้าที่เป็นสีแดงก่ำ"ช่างเหอะ ขอโทษแล้วกันที่ทำให้เข้าใจผิด"
ออฟพูดจบก็ตบไหล่ของนีโอ แล้วเดินผ่านร่างรุ่นน้องร่างใหญ่ไป เพื่อกลับไปที่ฐานทัพ เพื่อบอกกับทุกคนว่าเรื่องเคลียร์เสร็จแล้ว
หมับ
"เดี๋ยวก่อนพี่"
"หืม อะไร อุ๊บ!!"นีโอฉุดแขนแล้วเรียก ออฟทีหันกลับมาอย่างสงสัยก็โดนนีโอรวบตัวเขามาประกบจูบปากอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว นีโอบดขยี้ปากของเขากับปากของออฟไปมา ออฟที่ตั้งสติได้และตอนนี้เขาก็เริ่มหายใจไม่ออกจึงทุบไปที่หลังของนีโอหลายที
นีโอผงะหน้าออกอย่างเสียดายเล็กๆ ก่อนจะพูดกับออฟด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"งั้นเราก็มาเริ่มต้นกันตั้งแต่แรกเลยแล้วกันนะ"นีโอกระซิบที่ข้างหูของออฟ ก่อนจะเอาจมูกของตัวเองไปซุกไซร้ที่บริเวณข้างแก้มและลำคอของออฟอย่างเผลอไผล
"อะ อะไรของเอ็งวะนีโอ ข้าไม่ขำนะเว้ย!"ออฟโวยวายหน้าแดงก่ำไปจนถงลำคอ แล้วพยายามเดินหนีออกจากตรงนี้ แต่ก็ถูกนีโอดึงตัวกลับมาแล้วกดข้อศอกทั้งสองของเขาจนแผ่นหลังแนบติดกับกำแพง
"ผมว่า ผมชอบพี่ว่ะ"นีโอพูดหน้านิ่งแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ
ออฟตะลึงพูดไม่ออก แต่พอเขาคิดได้ว่าเขากำลังโดนสารภาพรักอย่างกระทันหันก็หน้าแดงมากขึ้นจนรู้สึกว่าหัวแทบระเบิด และหัวใจของเขาที่เต้นแรงสุดๆจนรู้สึกว่ามันแทบจะหลุดออกมาเต้นลีลาสสามช่าอยู่ข้างนอกอยูแล้ว
"พี่คบกับผมได้มั้ย"นีโอพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน แล้วจับมือของออฟขึ้นมาแนบแก้มของเขา โดยที่สายตายังคงมองจ้องสบตากับออฟอยู่ไม่ล่ะไปไหน
ออฟมองเข้าไปในดวงตาคมที่สะท้อนหน้าของเขาอยู่ แล้วเขาก็เผลอพยักหน้าตอบรับคำนั้นอย่างเผลอตัว
"จริงนะพี่!"นีโออย่างดีใจ เขายิ้มกว้างให้กับออฟ ส่วนออฟที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรก็รีบโวยวายไปมา
"เฮ้ยๆ ไม่ใช่ๆๆๆ หวา!!!"ออฟร้องเสียงหลงเมื่อนีโอกอดรัดสะโพกเขาไว้แล้วเหวี่ยงไปรอบๆอย่างดีใจ
ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง!~
"ขอแสดงความยินดีด้วย~!"
ออฟและนีโอมองไปทางเสียงพวกนั้น ปรากฎว่าเป็นพวกไอซ์ แล้วก็เพนกวิน กำลังถือพลุสายรุ้งที่ถูกดึงแล้วอยู่ ทุกคนมีใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับเอ่ยแสดงความยิดดีกับทั้งสอง
"ในที่สุด ออฟก็รับรักนีโอซักทีนะ"ไอซ์
"ดีใจด้วยนะทั้งสองคน"เพนกวิน
"รักกันนานๆนะพี่ออฟ ไอ้นีโอ"เล็ก
"วู้ว เพื่อนข้ามีแฟนแล้วเว้ย"เซิง
ทุกคนต่างเอ่ยอวยพรให้ับพวกเขา เมื่ออฟรู้ว่าทุกคนแอบดูพวกเขามาตลอดก็โวยวายหน้าแดงบอกจะไม่คบกับนีโอแล้ว แล้วก็วิ่งงอนหนีไปทันทีจนนีโอต้องวิ่งไปตาม โดยมีเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูจากคนอื่นๆที่อยู่รอบ
END
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น