"นี้ ยูโซ นายช่วยทำอะไรกับเสียงท้องของนายหน่อยได้มั้ย มันหนวกหูนะ"เคียวซึมิหันกลับมาดุของผม โดยที่ในอ้อมแขนของเธอยังคงอุ้มเจ้านาวิอยู่
"งืออออ งั้นเจ้ก็เอาเจ้านาวินั้นมาให้ผมกินหน่อยสิ ผมหิวนี่นา"ผมพูดพร้อมกับลูบท้องตัวเองไปด้วย เพื่อสื่อว่า ผมหิวจริงๆนะ
"ม...ไม่นะขอรับ ท่านยูโซ่ อดทนไว้นะขอรับ อีกไม่ไกลก็ใกล้ถึงอานาจักรที่ใกล้ที่สุดแล้ว"นาวิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆปนผวา เคียวซึมิเห็นแบบนั้นจึงกอดร่างปุกปุยนั้นไว้แนบอกยิ่งกว่าเดิม
"ถ้านายกล้าทำอะไรนาวิ ฉันเรียกเจฟมาฆ่านายแน่"เคียวซึมิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆชวนสยอง นัยส์ตาสีแดงของเธอเหมือนจะส่องประกายออกมาเล็กน้อยด้วย
"เค้ากลัวแล้วจร้าาาาา..."ยกมือยอมศิโรราบสิขอรับ
"เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ ไปกันเถอะนาวิ"
"อ่า...ขอรับองค์หญิง"
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
"นาวิ ไหนว่ามันไม่ไกลไง ฉันหิวจะตายแล้วนะ"ผมโอดครวญ
"บ่นมากจริง นายเป็นผู้ชายประสาอะไร"ประสาหนุ่มวายไงครับเจ้(=_=)หนุ่มวายที่หล่อมากด้วย(อ่ะหิ้ววววว)
"ใกล้แล้วขอรับท่านยูโซ อดทนหน่อยนะขอรับ"นาวิหันมาให้กำลังใจผม
1ชั่วโมงต่อมา
"นาวิ ไกล้ถึงรึยังอ่ะ ฉันเริ่มจะหิวอีกแล้วสิ"เคียวซึมิพูด
กระเพาะหรือหลุ่มดำครับนั้นเจ้ เจ้เพิ่งททานข้ากลางวันไปเมื่อชั่วโมงครึ่งที่แล้วเองนะ
"อีกไม่ใกล้แล้วขอรับองคืหญิง ท่านยูโซสู้ๆนะขอรับ"
"อืม..."ผมเริ่มไม่มีแรงจะตอบแล้ว จึงทำได้แค่ส่งเสียงตอบรับในลำคอเบาๆ
3ชั่วโมง....
เป๊าะ แป๊ะ เป๊าะ แป๊ะ เสียงไม่ลั่นจากการถูกไฟเผาดังเบาๆ อา....ช่่างเป็นเสียงที่ไพเราะสำหรับผมในยามนี้เสียจริมๆเบย
"อ๊ากกกกก องค์หญิงขอรับ อย่ากินกระผมเลยยย"เสียงร้องเล็กแหลมของนาวิดังขึ้น มันดิ้นขลุกขลักไปมาเพื่อให้ตัวหลุดจากพันธนาการของเถาวัลที่ผมใช้มัดร่างของมันติดกับต้นไม้กันหนี
"ก็ไหนนายบอกอีแปบเดียว ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว ป่าบ้านี้ผลไม้ซักผลก็ก็ไม่มี เพราะงั้น แกต้องรับผิดชอบให้พวกฉันกินซะดีๆ ยูไปหาฟืนมาเพิ่มที เดียวฉันคอยดูเจ้ามื่อเย็นขอเราไม่เอง"
"ได้ตามบัญชาเลยครับเจ้ /(^[]^)"ผมทำท่าตะเบ๊ะรับคำอย่างร่าเริงขึ้นทันที ก่อนหันหลังวิ่งออกไปหาฟืนมาเพิ่ม
"ข้าวจ๋าข้าว...ข้าจ๋าๆๆๆ เย้ เย..."ผมร้องเพลงอย่างอารมย์ดี จะได้กินข้าวแล้วววว
ผมเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาเศษไม้มาเป็นมาทำฟืนจนกระทั่งคิดว่าคงพอสำหรับใช้ในวันนี้แล้ว จึงเดินกลับทางเดิมที่เคียวซึมิกับเจ้ามื้อเย็นของเจ้แต่ข้าวเที่ยงของผมอยู่
"ฮื้ม...ฮืม...เอ๊ะ!?"ผมเดินฮัมเพลงไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงที่ที่เคียวซึมิอยู่ แต่ที่ตรงนั้นกลับไม่ได้มีแค่เธอ ตอนนี้ได้มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆเธอด้วยซึ่งเขายืนหันหลังให้กับผม ทำให้ผมสามารถสังเกตรูปร่างของเขาได้อย่างละเอียด
เขามีเรือนมสีแดงราวกับสีของใบเมเปิ้ล มันดูนุ่มสลวยพลิ้วไหวตามลม เขาใส่ชุดแปลกประหลาดเหมือนชุดคอสเพลย์ที่เห็นตามงานคอสเพลย์ที่โลกนู้น แต่สิ่งที่สะดุดตาผมที่สุดคือดาบขนาดใหญ่ที่เขาถือยู่ในมือของเขาที่ชี้ไปที่หน้าของเคียวซึมิ!!!!
"..."
"อ่า มาพอดีเลย นั่นไงเพื่อนของฉัน ยูโซนี่อาวีย์เป็นเจ้าชาย..."
ขณะที่ผมกำลังย่องไปด้านหลังของเจ้าคนผมแดงนั่นเพื่อเตรียมชาร์ตตัวของเขเพื่อช่วยเคียวซึมิ แต่ทันทีที่เคียวซึมิสังเกตเห็นผม เธอกลับพูดขึ้นด้วยใบหน้านิ่งๆและโบกมือเรียกผมหย่อยๆ
"เจ้อ่าาาา เค้ากำลังจะช่วยเจ้นะ"ผมพูดแล้วทำแก้มป่องใส่เคียวซึมิ ก่อนจะค่อยๆเดินไปยืนข้างๆเคียวซึมิแล้วมองชายผมแดงตรงๆ
หืม ผมแดงของเขาสะท้อนแสงอาทิตย์ นัยส์ตาคมดุแต่กลับดูหวานเพราะสีน้ำเงินใสของเขาจ้องมาที่ผม จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางสีส้มธรรมชาติ...
ส...สวยดุ...
หมับ!
ผมเอื้อมมือไปุกุมมือของเขาแล้วดึงมาไว้แนบอก แล้วพูดด้วยเสียงจริงจังและหนักแน่น
"คุณสนใจมาอยู่ในฮาเร็มของผมมั้ย!!!"
"ห๊าาาา!!!??(O[]O)x3"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น